Libby Wood- W BUDOWIE. :)

24 lata	Londyn
Urzędniczka w Urzędzie Niewłaściwego Użycia Czarów	Lampart
Oliver spadający z miotły	Półkrwi

Lorem ipsum dolor sit amet mauris viverra sodales. Aenean feugiat felis. Integer neque odio at blandit libero. In hac habitasse platea dictumst. Vestibulum risus tortor, hendrerit purus. Aenean bibendum. In viverra lacinia. Vestibulum nibh wisi, tempor magna sapien, tempus rutrum et, vehicula wisi, dapibus aliquam. In congue dolor. Quisque justo non enim non eros. Mauris rutrum, enim nec nisl felis non leo. Integer ac est eu pede bibendum vel, dignissim volutpat eu, facilisis nunc, rhoncus eget, molestie sed, luctus eget, neque. Cras dolor non nibh ultricies accumsan. Fusce a adipiscing elit. Quisque tortor. In laoreet condimentum, urna eu dui vel laoreet hendrerit wisi. Morbi nibh. Ut blandit, dapibus sit amet turpis egestas. Mauris tempor posuere, tempor tristique, urna a luctus.


Obserwujesz ją, maksymalnie wciśnięty w ciemne korytarze ponurego gmachu Ministerstwa Magii. W otoczeniu tych wszystkich brązów i szarości, beznamiętnych twarzy mijanych codziennie współpracowników i przyciszonych, nieciekawych rozmów wydaje Ci się tak jaskrawa, że mimowolnie śledzisz ją wzrokiem najdłużej, jak się da. Wiesz, że w istocie dziewczyna wcale nie chce przyciągać niczyjej uwagi, ale sama jej obecność działa na innych jak magnes. Idzie szybkim, zgrabnym krokiem, uważnie, starając się przy tym nie rozglądać zbytnio na boki. Jest dość drobna i szczupła, ma lekko zaokrągloną twarz w kształcie serca. Dookoła niej miękkimi falami spływają gęste, długie jasne włosy, których barwa oscyluje pomiędzy blondem i czystym srebrem. Niesforny kosmyk opada jej na czoło, więc odgarnia go niecierpliwym gestem szczupłej dłoni o długich palcach. Po chwili odwraca się i kiwa komuś głową na przywitanie; bicie Twojego serca przyspiesza nagle, bo teraz możesz podziwiać jej twarz w pełnej okazałości, a to rzadka okazja. Ma duże, orzechowe oczy, w których po nawet krótkim spojrzeniu można dostrzec inteligencję, a także pełne, różowe usta, które wydają się stworzone do szczerego, radosnego uśmiechu, albo do pocałunku, chociaż sama ta myśl sprawia, że masz ochotę się zarumienić. Dodatkowo dziewczyna ma także prosty, zgrabny nos i delikatnie zarysowany podbródek. Zanim jednak zdołasz nasycić się jej widokiem, ponownie odwraca się i tym razem macha komuś dokładnie naprzeciwko Ciebie. Rozumiesz, że czas na obserwację się skończył, więc z cichym westchnieniem odrywasz się od ściany i ruszasz korytarzem przed siebie, niechętnie myśląc o czekającej na Ciebie pracy. I wtedy ktoś przecina Ci drogę, jasny kosmyk włosów łaskocze Cię w brodę i dopiero wtedy orientujesz się, że to ona- wcześniej nie zwróciłeś uwagi na jej niski wzrost. Próbujesz zachować się tak, jakby nic się nie stało, ale nie możesz powstrzymać uśmiechu i mimowolnie podążasz za nią wzrokiem. Dziewczyna odwraca się; obdarza Cię krótkim, zaciekawionym spojrzeniem, a potem na jej usta wpełza uśmiech, i czujesz się tak, jakby zajrzała prosto w Twoje myśli i wszystko zrozumiała. Bicie Twojego serca ponownie przyspiesza, tym razem ze strachu i niepewności, ale niepotrzebnie. Dziewczyna uśmiecha się tylko raz jeszcze, a potem odwraca na pięcie i odchodzi bez słowa.


Magia towarzyszyła mi od zawsze.
Była najlepszą możliwą przyjaciółką w trudnych chwilach, niezależnie od tego, czy miałam cztery, czy też dwadzieścia cztery lata. To dzięki niej trafiłam do Hogwartu, gdzie spędziłam siedem cudownych lat, to ona uczyniła mnie kimś wyjątkowym i to ona napisała moją historię.